Από ψηλά κοιτάζει τον κόσμο... ο Νίκος Μαγγίτσης, ο μοναδικός Έλληνας που κατέκτησε τις ψηλότερες κορυφές του πλανήτη, τις γνωστές και ως “7 Summits”!
Ένας βέρος Βολιώτης που επιβιώνει μέσα στις παγίδες των βουνών, τις χιονοστοιβάδες και τον παγετό, σηκώνοντας πολλές φορές την Ελληνική σημαία πάνω σε υψόμετρο 8.000 μ. Η ζωή του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ρίσκο και την αδρεναλίνη, ειδικά αν σκεφτούμε ότι έκανε σκι μέχρι το Βόρειο Πόλο και διέσχισε την Τυνησιακή Σαχάρα. Ο Νίκος Μαγγίτσης μιλά στο flowmagazine.gr για τις δυσκολίες των αποστολών του, τις κακουχίες και τα συναισθήματα που ένιωσε όταν «ακούμπησε» τις 7 θεόρατες κορυφές του κόσμου...
«Όχι» το “7 Summits” δεν είναι για κάθε αλπινιστή! Θεωρείται το παγκόσμιο «παράσημο» κάθε ορειβάτη και αφορά την κατάκτηση των επτά ψηλότερων βουνών στις επτά ηπείρους! Από το Κιλιμάτζαρο (Αφρική), το Βίνσον (Ανταρκτική), την Ακονκάγουα (Αργεντινή) και το Μακ Κίνλει (Βόρεια Αμερική) μέχρι και το Έβερεστ (Ιμαλάϊα), την Πυραμίδα Κάρστενζ (Παπούα) και τον Καύκασο (Ευρώπη)... ο Νίκος Μαγγίτσης δήλωσε «παρών». Η τελευταία του αποστολή, μάλιστα, πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου με στόχο τον Καύκασο... Όπως σημειώνει ο ίδιος στο flowmagazine.gr: «Θεωρούσα ότι ήταν κρίμα να υπάρχουν 180 συμμετοχές για το “7 Summits” και να μην υπάρχει ούτε μια Ελληνική αποστολή. Πραγματικά ένιωσα περήφανος όταν πάτησα το πόδι μου στην κορυφή! Με εξίταρε η όλη κατάσταση και η αδρεναλίνη με βοήθησε να λειτουργήσω μέσα σε ακραίες συνθήκες».
Τα «αναπάντεχα» κατά τη διάρκεια του 7 Summits!
Οι πιο επικίνδυνες και χρονοβόρες αποστολές του βρήκαν θέση στα 8.848 μέτρα ύψος του Έβερεστ το 2004, στο Βίνσον το 2003 και την Ακονκάγουα. Οι θερμοκρασίες έφταναν τους -50°C και οι χιονοστιβάδες πρωταγωνιστούσαν μαζί με τους «εγκληματικούς» ανέμους. Πάνω στο Έβερεστ παρέμεινε για τουλάχιστον 64 ημέρες, ενώ στο Βίνσον έζησε μια πτώση από τα 200 μέτρα ύψος μαζί με τον Αμερικάνο Ρικ Σβάιτσερ. Σύμφωνα με τον Νίκο Μαγγίτση, σώθηκαν πραγματικά από ένα θαύμα! «...όμως ο κόσμος είναι πιο όμορφος από ψηλά, ακόμα και αν δεν υπάρχει η πολυτέλεια να τον χαρούμε στην κορυφή. Εκεί απλά σκεφτόμαστε την επιστροφή! Μένω για δέκα λεπτά και χαζεύω τη θέα. Είναι σαν μια δικαίωση, η οποία συνοδεύεται από μια αναμνηστική φωτογραφία», εξηγεί στο flowmagazine.gr.
Ωστόσο, πίσω από το πάθος και τις επιτυχίες του Βολιώτη ορειβάτη κρύβονται απίστευτα σκηνικά και δυσκολίες που δεν συναντάς εύκολα. Από τον Ιανουάριο του 1944, που έκανε την ορειβατική του αρχή στο Κιλιμάντζαρο, πέρασε από ειδικές προπονήσεις, επίπονες ασκήσεις και αντίξοες συνθήκες. Βέβαια, οι προπονήσεις για μια αποστολή εκτός από χρήματα χρειάζονται και χρόνο, αφού μπορούν να κρατήσουν μέχρι και δύο έτη. Όπως δηλώνει ο ίδιος στο flowmagazine.gr: «Εκεί που πραγματικά ζήσαμε το αναπάντεχο ήταν στην Παπούα. Ήρθαμε σε επαφή με ιθαγενείς που λόγω θρησκείας έτρωγαν ανθρώπους, επιβιώσαμε μέσα στη ζούγκλα και συγκρουστήκαμε με τους εργαζόμενους στο ορυχείο χρυσού. Ταξιδέψαμε πέντε φορές στην περιοχή για να καταφέρουμε να φτάσουμε στην κορυφή»!
Και όμως πάνω στο βουνό δεν είναι τα πάντα ρόδινα, δεν είναι όλες οι κορυφές ευχάριστες. Ανάλογα με τη δυσκολία του βουνού, ο Νίκος Μαγγίτσης προχωρούσε με βάση την εγρήγορση ή την ξεκούραση, ενώ για να ανέβει το βουνό της Ανταρκτικής χρειάστηκε να προπονηθεί τέσσερις μήνες πάνω σε πάγο και χιόνι. Σύμφωνα με την εμπειρία του, πάντα υπάρχει ο φόβος για τη «νόσο» του υψομέτρου και ο κίνδυνος πτώσης. Πέρα από τις υποθερμίες και το ψύχος, υπάρχει η πιθανότητα εγκεφαλικού ή πνευμονικού οιδήματος σε περίπτωση που το σώμα δεν εγκλιματιστεί με τις συνθήκες. Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος που η ομάδα του κοιμόταν κάθε ημέρα 300 μέτρα πιο ψηλά. «Υπάρχουν στιγμές που αναθεματίζουμε από το φόβο, τον πόνο των ποδιών και τα κρυοπαγήματα μετά από 20-30 ώρες στο χιόνι. Όμως, κάθε ορειβάτης ανεβαίνει ψηλά με το μυαλό του, απομονώνοντας τον πόνο αποκλειστικά στο σώμα του», αναφέρει ο Νίκος Μαγγίτσης στο flowmagazine.gr.
Όταν μπήκε το ορειβατικό «μικρόβιο» μέσα του...
Από την Αγριά του Βόλου, τον τόπο καταγωγής του Νίκου Μαγγίτση... μέχρι το 7 Summits χρειάζεται πάθος, δύναμη και επιμονή για να νικήσεις κάθε εμπόδιο! Όλα άρχισαν από τις σπουδές στο ΤΕΦΑ της Κομοτηνής το 1984, όταν ένας καθηγητής του άναψε τη «φωτιά» της ορειβασίας... μέχρι που άρπαξε το φυτίλι και έγινε το «μπαμ»! Μετά από 10 χρόνια και στα 26 χρόνια του, η κοινωνία, η οικογένεια και οι δάσκαλοί του δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τη νοοτροπία του... «”Η τρέλα πάει τελικά στα βουνά” μου φώναζαν. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβουν τη σημασία της ορειβασίας.
Πια τα Σάββατα μαζεύονται όλα τα παιδάκια του χωριού και ανεβαίνουμε μαζί ένα μικρό βουνό. Αυτό παλιά ήταν αδιανόητο», υποστηρίζει ο Νίκος Μαγγίτσης στο flowmagazine.gr.
Επόμενος στόχος του αποτελεί το βουνό Κ2, η δεύτερη ψηλότερη κορυφή του κόσμου που βρίσκεται στο Πακιστάν! Η αποστολή αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στην επόμενη διετία, αφού η ανάβαση είναι ιδιαίτερα δύσκολη και χρειάζεται σκληρή προετοιμασία και προπόνηση. Όμως, ο Νίκος Μαγγίτσης απαντά σε κάθε αμφιβολία μας λέγοντας στο flowmagazine.gr: «Δεν χάθηκαν και λίγοι Έλληνες στα βουνά. Πολλοί λένε ότι πλησιάζουμε επίτηδες προς το θάνατο. Όμως εμείς έχουμε μάθει να ζούμε στην κόψη του ξυραφιού. Αν δεν ανέβω σε ένα βουνό για αρκετό καιρό... δεν θα είμαι ο εαυτός μου!».
via
Αναρτήσεις
