Επτά η ώρα το πρωί στο Μαρούσι το κρύο θέριζε. Οι νιφάδες είχαν στήσει χορό από νωρίς σ’ αυτή την πλευρά της Αττικής και το σκηνικό στο Αλσος Συγγρού θύμιζε έντονα Βόρεια Ευρώπη. Η εικόνα ωστόσο μιας ουράς περίπου 500 ατόμων έξω από ένα γραφείο στα ενδότερα του κτήματος μάς «επέστρεψε» βίαια στην Ελλάδα.
Την 1η Φεβρουαρίου, ξεκινούσαν οι εγγραφές για τον α΄ κύκλο των σεμιναρίων Μελισσοκομίας που πραγματοποιεί το Ινστιτούτο Γεωπονικών Επιστημών (ο διαχειριστής του Κληροδοτήματος Συγγρού) με τεράστια επιτυχία. Για πολλούς, ακόμα και για ανθρώπους με μηδενική εμπειρία από αγροτικές δραστηριότητες, η μελισσοκομία προβάλλει σαν χαραμάδα προοπτικής στο απόλυτο επαγγελματικό αδιέξοδο. Εκτιμάται ότι φέτος, η ζήτηση για μια θέση στα σχετικά τμήματα θα ξεπεράσει κάθε ρεκόρ. Οι πρώτοι υποψήφιοι είχαν κάνει την εμφάνισή τους ήδη από τις 2 τα ξημερώματα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι παρότι το Ινστιτούτο πραγματοποιεί και πολλά άλλα σεμινάρια επιμόρφωσης σε αγροτικές δραστηριότητες και περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης (μεταξύ άλλων ανθοκομίας, κηποτεχνίας, φυτικών καλλυντικών και αγροβιοτεχνίας), οι δύο πρώτες μέρες των εγγραφών είχαν εξασφαλιστεί μόνο για τους υποψηφίους της μελισσοκομίας. «Για την αποφυγή ταλαιπωρίας στους συμμετέχοντες», όπως χαρακτηριστικά σημείωνε η ανακοίνωση.
Ανάμεσα στους υποψηφίους, πολλοί άνεργοι, εκ των οποίων πολλές γυναίκες. Η 50χρονη Φρόσω είχε βρεθεί στο Αλσος Συγγρού αξημέρωτα. «Είχα προσπαθήσει και πέρυσι, αλλά δεν τα είχα καταφέρει να μπω. Ετσι φέτος είπα να έρθω νωρίτερα», λέει στην «Κ». Με εμπειρία από επαγγελματικές κουζίνες, λαντζέρισσα περιοπής, έχει μείνει 6 χρόνια άνεργη. «Δεν έχω πολλές άλλες επιλογές. Στις δουλειές δεν με παίρνουν πια λόγω ηλικίας. Δεν βρίσκω τίποτα, ακόμα και για λίγα λεφτά». Για τα μελίσσια της μίλησε πρώτη φορά ο γιος της. «Δεν ήξερα τίποτα απ’ αυτά. Μου έφερε και διάβασα. Σκέφτηκα να το επιχειρήσω, μιας και δεν θέλει μεγάλο κεφάλαιο για να ξεκινήσεις και έχω ακούσει ότι ιδίως η βιολογική μελισσοκομία έχει μέλλον. Θα δούμε...».
Ο 40χρονος Βασίλης είναι οικοδόμος. Ηταν δηλαδή, πριν ο κλάδος καταρρεύσει ολοκληρωτικά. «Εχω να δω μεροκάματο, μιλάμε για δουλειά μιας μέρας, πάνω από ένα χρόνο», λέει στην «Κ». «Πλέον ψάχνω τα πάντα, δεν λέω όχι σε τίποτα. Διάβασα ότι οι μέλισσες έχουν λεφτά. Οχι, δεν ξέρω τίποτα για το αντικείμενο, γι’ αυτό εξάλλου θέλω να παρακολουθήσω τα μαθήματα. Αλλά έχω κάτι κτήματα με ελιές στην Κρήτη να βάλω τα μελίσσια, πρώτα ο Θεός. Να φύγω κι εγώ από εδώ, να ησυχάσω».
Παραδίπλα, μια ομάδα φοιτητών γεωπονικής σχολίαζαν φωναχτά όσα άκουγαν. «Δεν είναι εύκολη η μελισσοκομία, όπως θέλουν κάποιοι να την παρουσιάζουν», έλεγαν. «Οι μέλισσες είναι ευαίσθητες. Μια στραβή και πάει το μελίσσι, ξεπαστρέφτηκε». Οι μεγαλύτεροι τους άκουγαν κουνώντας το κεφάλι. Δεν ήθελαν να χάσουν την πίστη τους στην τελευταία αυτή «χεριά», θα τα καταφέρουν. Ετσι πιστεύει ο Κώστας από την Αλβανία που έχει βρεθεί κι αυτός στο Αλσος Συγγρού για τον ίδιο λόγο. «Δουλεύω χρόνια στην Ελλάδα, τα παιδιά μου εδώ τα μεγάλωσα, αλλά οι δουλειές τέλειωσαν. Σκέφτηκα ότι δεν είναι ποτέ αργά να μάθω κάτι, να γίνω πιο χρήσιμος. Να προσπαθήσω να μείνω κι άλλο εδώ».
via
Αναρτήσεις
